koń andaluzyjski

 
Koń andaluzyjski – jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się po całej Europie^[1].

Wygląd

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

Charakter

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Koń andaluzyjski w galopie

Umaszczenie

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.

kłusak francuski

 
usak francuski, franc. Trotteur français Wyścigi kłusaków to we Francji bardzo popularny sport. Konie te ścigają się w zaprzęgach i pod siodłem. Popularność takich gonitw datuje się od początków XIX wieku, a pierwszy tor otwarto w Cherbourgu w 1836 roku. W owych czasach ulubionym typem kłusaka był Norman lub Anglonorman. Mówią, że pierwszą gonitwę kłusaków zorganizowano przede wszystkim po to, by wyselekcjonować najlepsze ogiery rozpłodowe. Widowisko okazało się jednak tak wciągające, że zyskało ogromną popularność i stało się atrakcją samą w sobie. Na początku piękny koń normański został skrzyżowany z angielskim roadsterem z Norfolk. Później, już w XIX wieku, wprowadzono do rasy krew angielską hackneya i rosyjskiego kłusaka Orłowa, tworząc kombinacje najlepszych kłusaków na świecie. Pod koniec wieku wprowadzono również krew amerykańskiego konia standardbred. Jej domieszka wywarła na rasę wyraźny i utrzymujący się wpływ. W 1902 roku założono księgę stadną francuskich kłusaków. Natomiast sama rasa francuskiego kłusaka została oficjalnie uznana dopiero w 1922 roku. Żeby koń został wpisany do księgi stadnej, musi przebiec kłusem kilometr w czasie nie dłuższym niż minuta i 42 sekundy. Od 1941 roku księga została zamknięta przed końmi, które pochodzą od rodziców nie wpisanych do rejestru. Jednakże w ostatnich latach dla utrzymania jakości rasy i poprawienia szybkości francuskich kłusaków, skorzystano znowu z ogierów standardbred. Dziś kłusaki francuskie uważa się za rasę równą innym najlepszym kłusakom, w tym także koniom standardberd.
Charakter i pielęgnacja Kłusak francuski to koń doskonałej klasy, z wyglądu, temperamentu i charakteru przypominający dużego i silnego konia pełnej krwi angielskiej. Kłusaki zaprzęgowe są nieco mniejsze niż wierzchowe.
Francuskie kłusaki dziś Używane są niemal wyłącznie do gonitw kłusaków w zaprzęgach lub pod siodłem. Te okazy, które nie są w stanie sprostać wymaganiom wyścigów, pozostają doskonałymi końmi wierzchowymi i zdają się mieć wrodzoną zdolność do skoków. Takie kłusaki pod siodło wykorzystywane są w stadninach jako ogiery rozpłodowe. Krew kłusaków francuskich płynie również w żyłach rasy selle francais.
Charakterystyka ogólna
Budowa Sylwetka jest podobna do prawidłowo zbudowanego konia pełnej krwi angielskiej.
Głowa Doskonała, podobna do głowy konia typu pełnej krwi angielskiej. Prosty profil, szerokie czoło, długie, szeroko rozstawione uszy, oczy o czujnym spojrzeniu, węszące nozdrza
Maść Kasztanowata, skarogniada lub gniada to najczęściej występujące maści, czasem dereszowate, z czarnymi, rzadziej szarymi plamkami.
Wysokość Zwykle około 165cm.
Źródło: Susan McBane, "Konie Rasowe"

Koń pełnej krwi angielskiej

Koń pełnej krwi angielskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych pochodząca z Anglii. Potocznie nazywany "folblutem" (z niem. voll - pełny, Blut - krew). Obecnie są to najszybsze konie na świecie, a rasa rozpowszechniła się na całym globie, wywierając wielki wpływ na niemalże wszystkie rasy obecnie hodowanych koni sportowych. Konie te hodowane są głównie w Anglii, Irlandii, USA, Japonii i Francji.^[1]
Często stosowane oznaczenie rasy: "xx". Napisy na tabliczkach imienia są czerwone.
Pierwsze konie wyścigowe sprowadzili na teren Brytanii Rzymianie. Wszystkie konie tej rasy selekcjonowane były także w czasach Tudorów i Stuartów w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w cwale. Obecna rasa wywodzi się od ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb (Godolphin Arabian), Darley Arabian, Byerley Turk i Curwen Bay Barb. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. W roku 1793 angielski ród Weatherbych zarejestrował je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book". ^[1] Wczesne zwierzęta tego typu stanowiły zapewne mieszankę koni hiszpańskich, neapolitańskich i berberyjskich z domieszką krwi irish hobby (poprzednika connemary) oraz innych miejscowych kuców.

Użytkowanie

• wyścigi płaskie
• wyścigi z przeszkodami
• skoki przez przeszkody
• ujeżdżenie
• WKKW
• steeplechase
• polo
• wzmocnienie / uszlachetnienie rozmaitych ras w hodowli

Koń achał-tekinski

 
nformacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży, ich hodowla zaczynała się chylić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. - 1405 r.). Krew achał - tekińska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain Atti i jego 17 synom, kryjącym we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Byerley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.

Opis, użytkowość

Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse, bez odpoczynku, czy pojenia. W 1935 r. odbył się słynny na cały świat bieg z Asztabanu do Moskwy. Startowały tam konie achał - tekińskie oraz spokrewnione z nimi - jońskie. Trasa wynosiła 4128 km, z czego 960 km prowadziło przez pustynię. Wyścig trwał 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić. W 1960 roku, na olimpiadzie achał - tekiński ogier Absent, zdobył złoty medal w ujeżdżeniu, dosiadał go Siergiej Fiłatow. Konie tej rasy osiągają wiele sukcesów w sporcie, m. in. dzięki sile, wytrwałości i odporności, jakimi obdarzyła je natura. 

Ciekawostki

• Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
• Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
• Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.

Jako koń wyścigowy dorównuje niemal koniom pełnej krwi.

Koń fryzyjski

Dziwi mnie bardzo że teraz kolej na fryzjana ale cóż nie jest zbyt w mojim guscie

  
Koń fryzyjski (tzw. fryz) – rasa koni zimnokrwistych^[1] pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare (rzadziej skarogniade) umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.
Wzrost
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów^[4][5].
Budowa^[5]

• Głowa – odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
• Szyja – wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
• Kłoda – dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
• Kończyny przednie – proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
• Kończyny tylne – długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.

Chody^[5]

• Stęp – sprężysty i silny;
• Kłus – zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
• Galop – rytmiczny, okrągły, z zadu.

We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu^[5].
Charakter
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów^[6
 Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie^[5].

Koń czystej krwi arabskiej

   
Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
    Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:

• Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
• Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
• Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).

Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'Bajan^[1  
Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
 Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, warto pamiętać, że jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia sie w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.

Cześc

Witam na mojim blogu służy on aby otworzyc wam świat koni. Oczywiście zaczynając od podstaw po już naukowe fakty egzystencji koni. nie martwci się ponieważ informacje będą (gdy skończe podstawy) o
 zaznaczanej trudnościnp.: z napisem 1 bedzie najłatwiejsze2 troche trudniejsze itp.